« Il semble qu'en s'élevant au-dessus du séjour des hommes, on y laisse tous les sentiments bas et terrestres et, à mesure qu'on approche ces régions éthérées, l'âme contracte quelque chose de leur inaltérable pureté. »

Rousseau

In het kader van het laatstejaarsproject film aan de H.E.L.B. Ilya Prigogine (Brussel), gaan we de Alpen tegemoet en meer bepaald Alain Morand, de man die de "chaton" berghut bewaart en onderhoudt. Deze chalet bevindt zich in Oisans, een prachtige regio in de Franse Alpen. Regisseur Maïlis Fourie, al van kinds af aan gefascineerd door de natuurpracht van de bergen, heeft besloten om ons deze omgeving te doen ontdekken.

De documentaire heeft als bedoeling twee kanten van de bergen te contrasteren : Enerzijds het gebergte van vroeger, wild en romantisch, verbonden met de tradities van de alpinisten en de alpenweideherders. Anderzijds toont ze de actuele toestand in de Alpen, die van het zich sterk ontwikkelende massatoerisme.

Alain Morand, bewaker van de "Chaton" berghut.

Alain-1457699758

Het project wordt door de Belgische regisseur Jérôme Le Maire begeleid (Wiki page). Jerôme won in 2013 een Magritte voor zijn documentaire "Le Thé ou l'Electricité".

De documentaire wordt tussen 4 en 15 april 2016 gedraaid en de post-productie zal eind mei afgerond worden. Op het einde van juni zal er een eerste vertoning plaatsvinden en een tweede vertoning volgt in september.

Hier vindt u de link om ons te kunnen volgen tijdens de draaiperiode : Les Neiges Eternelles

Intentienota van de regisseur

Door middel van deze film zou ik graag de Alpen vanuit een nieuwe invalshoek tonen, ver van het geheimzinnige en romantische beeld dat hen omgeeft. Ik zou graag hun evolutie in vraag te stellen, onderzoeken wat ze zijn geworden, wat ze betekenen en wat de tradities voorstellen nu die nog maar relatief zijn.

Om ons op deze weg te leiden, gaan we Alain, 64 jaar, volgen. Hij leeft in de berghut van "Chaton", die zich op 1810m hoogte bevindt in de Ecrins berggroep. Al 20 jaar lang leidt Alain het leven op het ritme van de berg, in een weiland van Oisans, zonder zich aan te passen aan de nieuwe evolutie : "Ik wou mezelf isoleren om mij te beschermen, om levendig te blijven". Hij representeert de authentieke bergbewoner, diegene die mij altijd gepassioneerd heeft. Hij belichaamt mijn helden en hun bescheiden levensfilosofie : Bonatti, Messner, Rébuffat... Leven door de relatie die ze onderhouden met de bergen en door de voortdurende ontmoeting met zichzelf.

Stap voor stap, doorheen zijn eenzame dagelijkse bestaan, zou ik graag tonen hoe daarentegen, in vijftig jaar tijd, alles veranderd is om hem heen. De hoogten zijn niet langer voorbehouden voor gepassioneerde enkelingen, maar worden ter beschikking gesteld aan een groot publiek voor een paar honderden euros. Een publiek, dat niet altijd even gesensibiliseerd is. Daartegenover plaats ik graag de levenswijze van Alain, geïsoleerd in zijn toevluchtsoord die aantoont hoe groot de mentaliteits- en gedragsverandering van nu is tegenover de etherische, bijna sacrale houding van vroeger.

Ik zou graag tonen hoe, over de jaren heen, iets langzaam kan sterven. Hoe de evolutie van deze maatschappij uiteindelijk de meeste wilde plaatsen bereikt en ze transformeert in vulgaire consumptiegoederen. Ik wil op deze manier indirect naar onze levensstijl in deze kapitalistische samenleving wijzen.

Sinds de uitbreiding van het toerisme in de Alpen, moeten immers tientallen ton afval per jaar worden verzameld om de natuur de behouden. Vanuit zijn chalet merkt Alain de groeiende dreiging van de stations die steeds meer 'mechanische bomen' in het landschap laten groeien om zoveel mogelijk winst maken. Om het seizoen te verlengen heeft men oplossingen moeten bedenken om het sneeuwniveau zo lang mogelijk te behouden. Het gebruik van sneeuwkanonnen in Frankrijk betekent het verzenden van een paar miljoenen kubieke meter water per jaar en dat is zonder rekening te houden met het feit dat deze kanonnen ook geluidsoverlast veroorzaken voor de omringende fauna. Duizenden winterse skipistes, die tijdens de zomer voor de cross worden gebruikt, beschadigen de flora en transformeren, door de jaren heen, de bergflanken in dor land, zonder enige levensvorm behalve dan de menselijke.

Deze beschadigingen zijn helaas niks anders dan de impact van onze huidige levensstijl. In de loop der jaren werd de relatie met de natuur verwaarloosd om plaats te maken voor de logica van winst. We nemen steeds minder tijd om te leven, te luisteren en te voelen. Het concept van het welzijn hoort nu helaas samen met die van de snelle consumptie.

12419237_10208141790369953_1161038886110582016_o-1457639535

Aan de deuren van deze evolutie en recht tegenover de legendarische top van de Meije, bevinden zich Alain en zijn berghut. Alain probeert deze veranderingen op een afstand te houden. De man is een purist, een van de laatste in zijn soort. Hij deelt geen grote waarheden uit, hij volgt gewoon zijn eigen weg. De jaren die voorbij gaan hebben hem ertoe gebracht om in zijn afgelegen berghut zijn leven door te brenge. Hij wil niet van helikopters horen : hij gaat zijn eigen voedsel tot op het einde van zijn leven te voet halen. Hij aanvaardt zelfs bijna geen klanten meer in zijn berghut. Wat belangrijk is voor hem, is om de kleuren van de lucht te zien veranderen, van ‘s ochtends tot ‘s avonds, van de lente tot aan de winter. Vanuit zijn panorama op de Meije zal hij deze aanblik nooit moe worden.

"Chaton" berghut, al bijna 20 jaar het huis van Alain.

Lne_chalet-1457696376

Ik zou dus graag, door deze verschillende vragen, iedereen doen inzien dat wat 30 jaar geleden slechts een gerommel in de verte was, inmiddels aan de deur van Alain aangekomen is, daar waar de laatste berghutten zich bevinden. En dat, beetje bij beetje, de sneeuw die eeuwig geacht werd, intussen langzaam is beginnen smelten.

Biografie

"A mes montagnes, reconnaissant, infiniment, pour le bien-être intérieur

que ma jeunesse a retiré de leur sévère école"

Walter Bonatti

Sinds ik klein ben, deel ik de passie voor de bergen met mijn vader zoals een geheim tussen enkel ons twee. Het was zijn manier, denk ik, om mij te leren dat je in je leven moet vechten om wonderen te bereiken. Deze documentaire is een project dat de voorbije jaren in mij is gerijpt. Ik hecht veel belang aan de schoonheid van de wereld en aan de ontmoeting met de andere. De cinema van de werkelijkheid is voor mij een van de mooiste vormen om erover te getuigen : door een simpele kijk, door prachtige bedachtzame beelden en door momentopnames uit het leven.

De ploeg

De regisseur : Maïlis Fourie

Mama-1457697625

De DOP : Robin Dervaux

Capture_d_e_cran_2016-03-09_a__23.42.01-1457564154

De geluidtechnicus : Florette Burton

Capture_d_e_cran_2016-03-09_a__23.20.29-1457562058

De monteur : Thomas Debaisieux

Capture_d_e_cran_2016-03-09_a__23.30.17-1457562640

De productieleidster : Candice Bibauw

---_0062-1457563932

Les neiges éternelles

Supported by